De Ferrari F12tdf is een eerbetoon aan de Tour de France, de
legendarische endurance wegrace die Ferrari in de jaren 50 en 60
domineerde. Het was een race die auto's
beloonde die maximale prestaties combineerden met de rijeigenschappen en het
gebruiksgemak die de deelnemers in staat stelden om honderden kilometers per
dag te racen over snelle, kronkelige wegen en op circuits. De laatste overwinning
in een Ferrari vond plaats in 1964. Coureurs Lucien Bianchi en Georges Berger
reden in een Ferrari 250 GTO, een model dat hedendaags tientallen miljoenen waard
is.
Design
Wat de formele designtaal betreft, werd gestreefd naar een
diepgaande interactie tussen de sculpturale oppervlakken van de F12Berlinetta
en een meer grafische benadering van de verschillende nieuwe aerodynamische
kenmerken. Het voornaamste bewijs van
die opzet is de evolutie van de Aerobridge, waarvan het design nog wordt
versterkt door het gebruik van kale koolstofvezel delen. Dit onderdeel, dat op
zo'n technische manier is ontwikkeld, vormt samen met de andere details een
samenhangende esthetische benadering van de hele auto.
Motor
De sportieve respons van de motor wordt gegarandeerd door
een maximumkoppel van 705 Nm (tegenover 690 Nm) bij 6.750 t/min, waarvan 80% al
beschikbaar is bij 2.500 t/min. Dit resulteert in een ongeëvenaarde,
progressieve opleving tot aan de rode lijn bij 8.900 t/min. Voor deze motor
zijn tal van modificaties ontwikkeld, te beginnen met het gebruik van op de
racerij geïnspireerde mechanische klepstoters en luchtinlaten met variabele
geometrie, zoals gebruikt in Formule 1-auto's, die de volumetrische efficiëntie
bij hoge toerentallen helpen opvoeren. De F12 TDF is uitgerust met een
specifieke versie van de F1 DCT met 6% kortere overbrengingsverhoudingen, die
zorgt voor 30% snellere upshits en 40% snellere downshifts.
Van de Ferrari F12 TDF zijn slechts 799 exemplaren
geproduceerd. Zoals het een gelimiteerd model van Ferrari betaamt, waren deze
allen uitverkocht voordat de auto aan het grote publiek tentoongesteld werd.