De Ferrari 250 GTO

In 1962 ontstond uit de korte Berlinetta de GTO, een van die namen die zelfs bekend zijn bij mensen die weinig van auto’s weten. Geboren om te wedijveren op het asfalt. Dit model zou het opnemen tegen haar concurrenten over de hele wereld. De “O” staat voor ‘omologato’, dat wil zeggen gehomologeerd (erkend) als productiewagen. Om gehomologeerd te worden, moesten er minstens 100 exemplaren van een model gebouwd zijn. Tot die aantallen kwam het niet, maar toch werd het model gehomologeerd. De Ferrari 250 GTO had nog maar weinig weg van de eerder 250 modellen. Zo had de auto bladveren in plaats van schroefveren, een radicaal ander design en zijn er enkele exemplaren verschenen met een 4-litermotor. In 1964 verscheen de tweede serie 250 GTO’s met een kortere, bredere en langere carrosserie en 7-inch achterwielen. Er werden er maar drie gebouwd, allemaal door Scaglietti. Dit model woog leeg 880 kg. In 1962,1963 en 1964 won Ferrari het wereldkampioenschap in deze klasse en de staat van dienst van de GTO was verbijsterend: van de 20 races waar hij aan deelnam, won hij er 20; daarnaast werd hij vijftien maal tweede en negen maal derde. Aan de GTO alleen al kunnen hele boeken gewijd worden (en dat gebeurt ook) en als er ooit een verkiezing van de grootste Ferrari aller tijden plaatsvindt, zal deze ongetwijfeld hoge ogen gooien. Wat was toch de magie van deze wagen, die maar zo kort en in zulke geringe aantallen gebouwd werd?

Naast de focus op gewichtsbesparing en obsessie voor details zit de magie ‘m in een combinatie van opwinding, vreugde en verbazing. Net als in een droom dringen de emoties an de GTO pas echt tot je door als je heel hard rijdt, zodat het lijkt alsof de wereld achteruit draait en jij stilstaat. De muziek van de motor klinkt alsof je middenin een oorverdovend symfonieorkest staat of naast de luidsprekers, als Jimi Hendrix zijn gitaar laat scheuren. Bij 5.000 tpm komt de motor echt ‘op de nok’ en hij trekt door tot het rood bij 8.200 tpm. De doorgewinterde coureurs gingen zelfs tot 8.500 tpm. Deze mythische getallen werden gerealiseerd door de machtige 168/62 Colombo V12-motor welke ongeveer 300 pk leverde. Het blok was gekoppeld aan een versnellingsbak met vijf versnellingen die specifiek voor dit model ontwikkeld werd.

De 250 GTO vertegenwoordigt het hoogtepunt van Ferrari’s succes in de jaren ’60. Het model staat symbool voor de overgang naar moderne GT-racetechnologie en markeert een gouden tijdperk in de autosportgeschiedenis.